DAG 2: 26 mei 2025 - [Hof - Zelena Lhota - 304 km]

Een heerlijke route met 3 stukken licht onverhard!

Voor half negen ’s ochtends stonden onze stalen rossen al klaar. De koffers waren gepakt, we hadden stevig ontbeten, genoten van een kop dampende koffie, ons motorpak aangetrokken, de helm opgezet — en toen klonk het vertrouwde geronk van de motoren: op pad! De regen van gisteren had zich gelukkig teruggetrokken; het was even droog, en dat voelde als een klein cadeautje.

We stuurden onze motoren over heerlijke, smalle weggetjes die kronkelden door het groene landschap. Na een klein halfuurtje bereikten we een bijzondere plek: het drielandenpunt waar ooit de BDR, DDR en Tsjechoslowakije samenkwamen — nu Tsjechië. Een symbolisch begin van deze etappe. Vorig jaar namen we hier de eindvlog op van seizoen 3, dit keer trapten we seizoen 4 van de MRA Iron Curtain Trail juist hier af. Hoe dat eruitziet? Bekijk de video onderaan deze pagina.

De vlog stond er zo op. Serge hoeft nooit lang naar woorden te zoeken — alsof hij er al rijdend zijn zinnen vormt. Voor het eerst haalden we ook de drone tevoorschijn. Wat een prachtig extra perspectief! Dat smaakt beslist naar meer in de komende dagen. Maar lang bleven we niet hangen. We hadden vandaag zo’n 300 kilometer voor de boeg. Geen onoverkomelijke afstand, maar met enkele weggetjes op de route waarvan we niet wisten of ze überhaupt begaanbaar zouden zijn, was het slim wat tijdmarge in te bouwen.

Onze eerste stop was een ruïne waarvan op internet nauwelijks informatie te vinden was — en dat bleek niet voor niets. Na wat zoeken vonden we het vervallen bouwwerk, maar het maakte weinig indruk, Serge heeft er wel snel nog even een foto van gemaakt.

Even verderop passeerden we het voormalige concentratiekamp Flossenbürg. In 1943 zaten hier al meer dan 4.000 mensen opgesloten. Vanaf halverwege 1944 werden daar duizenden Poolse en Hongaarse Joden aan toegevoegd. Tegen het eind van dat jaar verbleven er 8.000 gevangenen in een kamp dat eigenlijk maar plek bood aan 5.000 mensen. Wie meer wil weten over deze aangrijpende plek kan terecht op de website Traces of War. Wij reden stilletjes om het concentratiekamp en weer door...

Onderweg passeerden we twee grensmusea — allebei gesloten. Maandag is blijkbaar geen geluksdag voor dit soort uitstapjes, en ook online viel er weinig over deze musea te achterhalen. Geen gemis, want even later stuurden we onze motoren een flink stuk onverhard terrein op, op zoek naar een mooi plekje voor een welverdiende pauze.

Die vonden we — een rustige open plek midden in de natuur, bij een toren die op het eerste gezicht deed denken aan een wachttoren uit de Koude Oorlog. Spannend... maar na wat beter kijken bleek het ‘gewoon’ een moderne observatietoren te zijn. Toch was het een prachtige plek: vredig, groen, stil. We haalden het koffieapparaat tevoorschijn en zetten een vers bakkie koffie. Met een stroopwafel erbij smaakte dat verrassend goed. Kleine momenten als deze maken zo’n dag echt af.

Na een lekker stuk rijden begonnen de magen te knorren — tijd voor lunch. Het weer was inmiddels flink opgeknapt, de zon brak door en het werd zelfs aangenaam warm. We streken neer op een terras in Furth im Wald, waar het heerlijk toeven was. En het ijsje dat we bestelden? Dat was niet zomaar een toetje, maar een volledige maaltijd op zich!

Furth im Wald bleek een charmant, toeristisch stadje, waar onverwacht een jeugdherinnering bovenkwam. Meer dan vijftig jaar geleden was ik hier al eens met mijn ouders geweest. Wat me vooral is bijgebleven, is een indrukwekkend optreden met een draak. Als kind was ik ervan overtuigd dat het een echte draak was — zo levensecht kwam het over.

Met de magen goed gevuld konden we er weer tegenaan. Nog een kleine anderhalf uur sturen bracht ons bij ons fijne hotel in Želená Lhota — een perfecte afsluiting van een dag vol afwisseling en prachtige kilometers. Vandaag kruisten we meerdere keren de grens tussen Duitsland en Tsjechië, wat steeds weer voor dat typische ‘grensgevoel’ zorgde.

De weergoden waren ons dit keer goed gezind. Op een paar druppels na hielden we het droog — wat een verademing vergeleken met de eerste, kletsnatte dag. Na 304 kilometer en ruim acht uur onderweg te zijn geweest, was het hoog tijd voor een welverdiende douche en een koud biertje. Daarna nog even de GoPro-fragmenten binnenhalen, zodat we morgenochtend weer fris, opgeladen en goed voorbereid op pad kunnen.

Ter informatie:

De titels van de afbeeldingen van de routes en tracklogs hieronder zijn linkjes, je kunt er op klikken en dan kom je op betreffende tracklogs of routes in MyRoute-app!

DAG 3: 27 mei 2025 - [Zelena Lhota - Gmund - 330 km]

Geweldige route met flink wat hoogteverschil

Voor negen uur zaten we alweer op de motor, klaar voor de derde dag van de MRA Iron Curtain Trail 2025 – seizoen 4. De ochtend was fris, maar met blauwe luchten en wat losse wolkenflarden hadden we er zin in. Vandaag zouden we kilometers maken.

Na een half uurtje sturen passeerden we het dorp Prášily in Tsjechië, vlak bij de Duitse grens. Na de Tweede Wereldoorlog werd hier een militair oefenterrein aangelegd (Dobrá Voda), met een streng grensregime. Soldaten van het Tsjechoslowaakse Volksleger bombardeerden omliggende gebouwen – tientallen dorpen, nederzettingen en huizen verdwenen van de kaart. Pas in 1991 werd het oefengebied opgeheven, waarna Prášily uitgroeide tot een levendig en geliefd dorp in het huidige Nationaal Park Šumava.

In Tsjechië zijn maar weinig plekken waar nog aan die periode wordt herinnerd. Ook wij zagen onderweg niets wat daaraan deed denken en reden door. Zo’n dertig minuten later vonden we echter wél een bijzondere plek: Bučina, een dorp met 215 inwoners. Over een smal pad – officieel verboden voor auto’s en motoren – bereikten we het dorp. Waarschijnlijk heeft het plaatselijke hotel ervoor gezorgd dat er, met toeristische motieven, enkele wachttorens, hekwerken en andere resten van het IJzeren Gordijn bewaard zijn gebleven.

Hier word je echt even zo’n veertig jaar terug in de tijd geworpen. Je kunt je goed voorstellen hoe frustrerend het moet zijn geweest om destijds niet vrij te kunnen reizen. Het IJzeren Gordijn was hier een ongeveer twintig meter brede strook met prikkeldraad: sommige draden onder hoogspanning, andere op de grond, en delen zelfs voorzien van mijnen.

In de video onderaan deze pagina kun je zien hoe het er nu uitziet. Wij reden dezelfde weg terug naar de doorgaande route en passeerden nog een verlaten grensovergang met slagboom. Door het heuvelachtige – eigenlijk zelfs bergachtige – landschap, met toppen tot zo’n 1300 meter, vermaakten we ons uitstekend. Langs een riviertje met een vervallen bunkerlinie maakten we nog een korte stop.

De lunch haalden we bij een lokale supermarkt. Een mooie picknickplek vonden we langs het brede riviertje, dat hier meer op een klein meer leek. Serge zorgde voor de koffie en de broodjes; ik nam de eervolle taak op me om alles tot de laatste kruimel op te eten. Taken moeten tenslotte goed verdeeld worden, toch? 😄

Even later passeerden we opnieuw een oude grenspost, maar dit keer zonder te stoppen. En jawel, het zat eraan te komen: een flink stuk onverhard. Gelukkig was het droog, waardoor het – ondanks onze zware motoren met wegbanden – nog goed te doen was, zolang we het maar rustig aan deden.

Niet veel later bereikten we het Iron Curtain Memorial Guglwald in Oostenrijk. Een indrukwekkende plek, met veel informatie en foto’s over mensen die hun leven riskeerden om naar het Westen te vluchten. We hebben inmiddels al veel van dit soort plekken gezien, maar echt wennen doet het nooit. Toch rijden wij, in volle vrijheid, gewoon weer verder.

Een schrijnend voorbeeld van die tijd is het dorpje Cetviny. In 1930 telde het 121 huizen en 552 inwoners. In 1938 werden de Tsjechen verdreven en kwamen Duitsers in hun plaats. Na de Tweede Wereldoorlog werden de rollen omgedraaid: de Duitsers moesten vertrekken, en Tsjechen en Slowaken kwamen terug. En in 1955-56 werden álle bewoners opnieuw verdreven, omdat het dorp te dicht bij de grens lag.

We reden verder, stopten nog even bij het prachtige paleis Zámek Nové Hrady, dronken aan de overkant een kop koffie en zagen even later nog een indrukwekkend kasteel opdoemen. Uiteindelijk kwamen we nét voor zes uur aan bij ons uitstekende hotel in Gmünd. We hadden er vandaag ruim acht uur en vijftig minuten over gedaan – en geen minuut was saai.

Na een verfrissende douche en een goed diner maakten we nog een korte wandeling door het charmante centrum van Gmünd. Morgen wacht dag 4 – op naar het volgende avontuur!

Ter informatie:

De titels van de afbeeldingen van de routes en tracklogs hieronder zijn linkjes, je kunt er op klikken en dan kom je op betreffende tracklogs of routes in MyRoute-app!