Seizoen 4 (2025)

Een veelbelovende start – MRA Iron Curtain Trail 2025, Seizoen 4

Wat een heerlijk moment: de aftrap van seizoen 4 van de MRA Iron Curtain Trail 2025!
Na maanden van voorbereiden en het zorgvuldig uitstippelen van de routes, was het dan eindelijk zover. Zondagochtend 25 mei, klokslag 06.45 uur, stapte ik vol adrenaline op de motor. De ochtendlucht was fris, de wereld nog stil – het perfecte decor voor vertrek.

Ruim anderhalf uur later reed ik het tankstation Bergh-Zuid binnen, net voorbij Zevenaar en vlak voor de Duitse grens. Tot mijn verbazing was ik dit keer als eerste ter plaatse – een zeldzaamheid, maar het zei alles over mijn gemoedstoestand: tot op het bot gemotiveerd om aan dit avontuur te beginnen.

Na het tanken en afrekenen schonk ik mezelf een stevige kop koffie in, een dubbele espresso om precies te zijn. Terwijl ik stond te genieten van het eerste bakkie van de dag, kwam Serge binnengewandeld – zoals altijd goedlachs. En als Serge binnenkomt, dan komt er iemand binnen: groot, stevig gebouwd, maar altijd met een aanstekelijk positieve vibe.

Ik zette ook voor hem een kopje klaar, toen plots de deur opnieuw openging: Corjan en Lisanne! Wat een verrassing. Zij gingen dat weekend naar de Eifel, maar besloten spontaan een stukje mee te rijden. Dat was echt genieten – een onverwacht warm begin van een veelbelovend nieuw seizoen.

Na Dortmund scheidden onze wegen zich: Lisanne en Corjan kozen het zuiden, terwijl wij oostwaarts trokken, richting Kassel. De lucht was grauw en we wisten dat het niet droog zou blijven. We hadden vooraf al tegen elkaar gezegd dat we het binnendoortraject konden overslaan als het weer zou tegenzitten. Maar ja — regen of niet, eigenwijs als we zijn, besloten we toch de kleine wegen op te zoeken. En nat werd het. Toch loonde de keuze: voorbij Eisenach reden we het Thüringer Woud binnen. Daar, tussen de regenflarden door, namen we een korte pauze met uitzicht op de imposante Wartburg. Een moment van rust én historie, midden in de grijze nevel van de dag.

Ruim 200 kilometer slingerden we binnendoor door het Thüringer Woud — een route die ongetwijfeld schitterend was, maar waarvan we nauwelijks iets zagen. De mist lag als een sluier over het landschap, dicht en stil, alsof we door een horrorfilm reden. Op sommige stukken konden we nog geen twintig meter vooruitkijken. Ik zat bovendien wat verkrampt op de motor; het was de eerste echte rit van het jaar en misschien — heel misschien — begint de leeftijd ook een beetje mee te tellen. Toch bleven we stug doorrijden. De lol zat ‘m deze keer niet in het motorrijden zelf, maar in de gesprekken met Serge. Gek zijn we, echt waar — en dáár konden we dan weer om lachen.

Na bijna elf uur sturen rolden we rond half zes het hotel binnen. Het eerste halve litertje bier verdween gulzig — alsof het onze inspanning erkende en beloonde. Niet veel later vonden we in de buurt een klein restaurantje, waar een prima pizza op ons wachtte. Die ging er in als koek, weggespoeld met een tweede halve liter bier. We zijn aangekomen in Hof, het stadje waar we in 2024 seizoen 3 van de MRA Iron Curtain Trail afsloten. Morgen zetten we koers naar het drielandenpunt Tsjechië/Duitsland/Oostenrijk — dezelfde plek waar we vorig jaar de eindvlog opnamen. Dit keer starten we daar, met de camera aan en het avontuur voor ons. Maar dat is voor morgen. Nu: oogjes dicht, snaveltjes toe.

Een heerlijke route met 3 stukken licht onverhard!

Voor half negen ’s ochtends stonden onze stalen rossen al klaar. De koffers waren gepakt, we hadden stevig ontbeten, genoten van een kop dampende koffie, ons motorpak aangetrokken, de helm opgezet — en toen klonk het vertrouwde geronk van de motoren: op pad! De regen van gisteren had zich gelukkig teruggetrokken; het was even droog, en dat voelde als een klein cadeautje.

We stuurden onze motoren over heerlijke, smalle weggetjes die kronkelden door het groene landschap. Na een klein halfuurtje bereikten we een bijzondere plek: het drielandenpunt waar ooit de BDR, DDR en Tsjechoslowakije samenkwamen — nu Tsjechië. Een symbolisch begin van deze etappe. Vorig jaar namen we hier de eindvlog op van seizoen 3, dit keer trapten we seizoen 4 van de MRA Iron Curtain Trail juist hier af. Hoe dat eruitziet? Bekijk de video onderaan deze pagina.

De vlog stond er zo op. Serge hoeft nooit lang naar woorden te zoeken — alsof hij er al rijdend zijn zinnen vormt. Voor het eerst haalden we ook de drone tevoorschijn. Wat een prachtig extra perspectief! Dat smaakt beslist naar meer in de komende dagen. Maar lang bleven we niet hangen. We hadden vandaag zo’n 300 kilometer voor de boeg. Geen onoverkomelijke afstand, maar met enkele weggetjes op de route waarvan we niet wisten of ze überhaupt begaanbaar zouden zijn, was het slim wat tijdmarge in te bouwen.

Onze eerste stop was een ruïne waarvan op internet nauwelijks informatie te vinden was — en dat bleek niet voor niets. Na wat zoeken vonden we het vervallen bouwwerk, maar het maakte weinig indruk, Serge heeft er wel snel nog even een foto van gemaakt.

Even verderop passeerden we het voormalige concentratiekamp Flossenbürg. In 1943 zaten hier al meer dan 4.000 mensen opgesloten. Vanaf halverwege 1944 werden daar duizenden Poolse en Hongaarse Joden aan toegevoegd. Tegen het eind van dat jaar verbleven er 8.000 gevangenen in een kamp dat eigenlijk maar plek bood aan 5.000 mensen. Wie meer wil weten over deze aangrijpende plek kan terecht op de website Traces of War. Wij reden stilletjes om het concentratiekamp en weer door...

Onderweg passeerden we twee grensmusea — allebei gesloten. Maandag is blijkbaar geen geluksdag voor dit soort uitstapjes, en ook online viel er weinig over deze musea te achterhalen. Geen gemis, want even later stuurden we onze motoren een flink stuk onverhard terrein op, op zoek naar een mooi plekje voor een welverdiende pauze.

Die vonden we — een rustige open plek midden in de natuur, bij een toren die op het eerste gezicht deed denken aan een wachttoren uit de Koude Oorlog. Spannend... maar na wat beter kijken bleek het ‘gewoon’ een moderne observatietoren te zijn. Toch was het een prachtige plek: vredig, groen, stil. We haalden het koffieapparaat tevoorschijn en zetten een vers bakkie koffie. Met een stroopwafel erbij smaakte dat verrassend goed. Kleine momenten als deze maken zo’n dag echt af.

Na een lekker stuk rijden begonnen de magen te knorren — tijd voor lunch. Het weer was inmiddels flink opgeknapt, de zon brak door en het werd zelfs aangenaam warm. We streken neer op een terras in Furth im Wald, waar het heerlijk toeven was. En het ijsje dat we bestelden? Dat was niet zomaar een toetje, maar een volledige maaltijd op zich!

Furth im Wald bleek een charmant, toeristisch stadje, waar onverwacht een jeugdherinnering bovenkwam. Meer dan vijftig jaar geleden was ik hier al eens met mijn ouders geweest. Wat me vooral is bijgebleven, is een indrukwekkend optreden met een draak. Als kind was ik ervan overtuigd dat het een echte draak was — zo levensecht kwam het over.

Met de magen goed gevuld konden we er weer tegenaan. Nog een kleine anderhalf uur sturen bracht ons bij ons fijne hotel in Želená Lhota — een perfecte afsluiting van een dag vol afwisseling en prachtige kilometers. Vandaag kruisten we meerdere keren de grens tussen Duitsland en Tsjechië, wat steeds weer voor dat typische ‘grensgevoel’ zorgde.

De weergoden waren ons dit keer goed gezind. Op een paar druppels na hielden we het droog — wat een verademing vergeleken met de eerste, kletsnatte dag. Na 304 kilometer en ruim acht uur onderweg te zijn geweest, was het hoog tijd voor een welverdiende douche en een koud biertje. Daarna nog even de GoPro-fragmenten binnenhalen, zodat we morgenochtend weer fris, opgeladen en goed voorbereid op pad kunnen.

Seizoen 4 2025

Volg ons live via Facebook!

5706 km in 14 dagen!

Ontdek GRATIS de mooiste routes