Van Hof naar Szeged
Je kunt naar beneden scrollen voor het complete reisverslag of hieronder op een van de dagen klikken om die betreffende dag te bekijken.
DAG 1: 25 mei 2025 - [Berkel en Rodenrijs - Hof - 722 km]
Een veelbelovende start – MRA Iron Curtain Trail 2025, Seizoen 4
Wat een heerlijk moment: de aftrap van seizoen 4 van de MRA Iron Curtain Trail 2025!
Na maanden van voorbereiden en het zorgvuldig uitstippelen van de routes, was het dan eindelijk zover. Zondagochtend 25 mei, klokslag 06.45 uur, stapte ik vol adrenaline op de motor. De ochtendlucht was fris, de wereld nog stil – het perfecte decor voor vertrek.
Ruim anderhalf uur later reed ik het tankstation Bergh-Zuid binnen, net voorbij Zevenaar en vlak voor de Duitse grens. Tot mijn verbazing was ik dit keer als eerste ter plaatse – een zeldzaamheid, maar het zei alles over mijn gemoedstoestand: tot op het bot gemotiveerd om aan dit avontuur te beginnen.
Na het tanken en afrekenen schonk ik mezelf een stevige kop koffie in, een dubbele espresso om precies te zijn. Terwijl ik stond te genieten van het eerste bakkie van de dag, kwam Serge binnengewandeld – zoals altijd goedlachs. En als Serge binnenkomt, dan komt er iemand binnen: groot, stevig gebouwd, maar altijd met een aanstekelijk positieve vibe.
Ik zette ook voor hem een kopje klaar, toen plots de deur opnieuw openging: Corjan en Lisanne! Wat een verrassing. Zij gingen dat weekend naar de Eifel, maar besloten spontaan een stukje mee te rijden. Dat was echt genieten – een onverwacht warm begin van een veelbelovend nieuw seizoen.
Na Dortmund scheidden onze wegen zich: Lisanne en Corjan kozen het zuiden, terwijl wij oostwaarts trokken, richting Kassel. De lucht was grauw en we wisten dat het niet droog zou blijven. We hadden vooraf al tegen elkaar gezegd dat we het binnendoortraject konden overslaan als het weer zou tegenzitten. Maar ja — regen of niet, eigenwijs als we zijn, besloten we toch de kleine wegen op te zoeken. En nat werd het. Toch loonde de keuze: voorbij Eisenach reden we het Thüringer Woud binnen. Daar, tussen de regenflarden door, namen we een korte pauze met uitzicht op de imposante Wartburg. Een moment van rust én historie, midden in de grijze nevel van de dag.
Ruim 200 kilometer slingerden we binnendoor door het Thüringer Woud — een route die ongetwijfeld schitterend was, maar waarvan we nauwelijks iets zagen. De mist lag als een sluier over het landschap, dicht en stil, alsof we door een horrorfilm reden. Op sommige stukken konden we nog geen twintig meter vooruitkijken. Ik zat bovendien wat verkrampt op de motor; het was de eerste echte rit van het jaar en misschien — heel misschien — begint de leeftijd ook een beetje mee te tellen. Toch bleven we stug doorrijden. De lol zat ‘m deze keer niet in het motorrijden zelf, maar in de gesprekken met Serge. Gek zijn we, echt waar — en dáár konden we dan weer om lachen.
Na bijna elf uur sturen rolden we rond half zes het hotel binnen. Het eerste halve litertje bier verdween gulzig — alsof het onze inspanning erkende en beloonde. Niet veel later vonden we in de buurt een klein restaurantje, waar een prima pizza op ons wachtte. Die ging er in als koek, weggespoeld met een tweede halve liter bier. We zijn aangekomen in Hof, het stadje waar we in 2024 seizoen 3 van de MRA Iron Curtain Trail afsloten. Morgen zetten we koers naar het drielandenpunt Tsjechië/Duitsland/Oostenrijk — dezelfde plek waar we vorig jaar de eindvlog opnamen. Dit keer starten we daar, met de camera aan en het avontuur voor ons. Maar dat is voor morgen. Nu: oogjes dicht, snaveltjes toe.
Ter informatie:
De titels van de afbeeldingen van de routes en tracklogs hieronder zijn linkjes, je kunt er op klikken en dan kom je op betreffende tracklogs of routes in MyRoute-app!
DAG 2: 26 mei 2025 - [Hof - Zelena Lhota - 304 km]
Een heerlijke route met 3 stukken licht onverhard!
Voor half negen ’s ochtends stonden onze stalen rossen al klaar. De koffers waren gepakt, we hadden stevig ontbeten, genoten van een kop dampende koffie, ons motorpak aangetrokken, de helm opgezet — en toen klonk het vertrouwde geronk van de motoren: op pad! De regen van gisteren had zich gelukkig teruggetrokken; het was even droog, en dat voelde als een klein cadeautje.
We stuurden onze motoren over heerlijke, smalle weggetjes die kronkelden door het groene landschap. Na een klein halfuurtje bereikten we een bijzondere plek: het drielandenpunt waar ooit de BDR, DDR en Tsjechoslowakije samenkwamen — nu Tsjechië. Een symbolisch begin van deze etappe. Vorig jaar namen we hier de eindvlog op van seizoen 3, dit keer trapten we seizoen 4 van de MRA Iron Curtain Trail juist hier af. Hoe dat eruitziet? Bekijk de video onderaan deze pagina.
De vlog stond er zo op. Serge hoeft nooit lang naar woorden te zoeken — alsof hij er al rijdend zijn zinnen vormt. Voor het eerst haalden we ook de drone tevoorschijn. Wat een prachtig extra perspectief! Dat smaakt beslist naar meer in de komende dagen. Maar lang bleven we niet hangen. We hadden vandaag zo’n 300 kilometer voor de boeg. Geen onoverkomelijke afstand, maar met enkele weggetjes op de route waarvan we niet wisten of ze überhaupt begaanbaar zouden zijn, was het slim wat tijdmarge in te bouwen.
Onze eerste stop was een ruïne waarvan op internet nauwelijks informatie te vinden was — en dat bleek niet voor niets. Na wat zoeken vonden we het vervallen bouwwerk, maar het maakte weinig indruk, Serge heeft er wel snel nog even een foto van gemaakt.
Even verderop passeerden we het voormalige concentratiekamp Flossenbürg. In 1943 zaten hier al meer dan 4.000 mensen opgesloten. Vanaf halverwege 1944 werden daar duizenden Poolse en Hongaarse Joden aan toegevoegd. Tegen het eind van dat jaar verbleven er 8.000 gevangenen in een kamp dat eigenlijk maar plek bood aan 5.000 mensen. Wie meer wil weten over deze aangrijpende plek kan terecht op de website Traces of War. Wij reden stilletjes om het concentratiekamp en weer door...
Onderweg passeerden we twee grensmusea — allebei gesloten. Maandag is blijkbaar geen geluksdag voor dit soort uitstapjes, en ook online viel er weinig over deze musea te achterhalen. Geen gemis, want even later stuurden we onze motoren een flink stuk onverhard terrein op, op zoek naar een mooi plekje voor een welverdiende pauze.
Die vonden we — een rustige open plek midden in de natuur, bij een toren die op het eerste gezicht deed denken aan een wachttoren uit de Koude Oorlog. Spannend... maar na wat beter kijken bleek het ‘gewoon’ een moderne observatietoren te zijn. Toch was het een prachtige plek: vredig, groen, stil. We haalden het koffieapparaat tevoorschijn en zetten een vers bakkie koffie. Met een stroopwafel erbij smaakte dat verrassend goed. Kleine momenten als deze maken zo’n dag echt af.
Na een lekker stuk rijden begonnen de magen te knorren — tijd voor lunch. Het weer was inmiddels flink opgeknapt, de zon brak door en het werd zelfs aangenaam warm. We streken neer op een terras in Furth im Wald, waar het heerlijk toeven was. En het ijsje dat we bestelden? Dat was niet zomaar een toetje, maar een volledige maaltijd op zich!
Furth im Wald bleek een charmant, toeristisch stadje, waar onverwacht een jeugdherinnering bovenkwam. Meer dan vijftig jaar geleden was ik hier al eens met mijn ouders geweest. Wat me vooral is bijgebleven, is een indrukwekkend optreden met een draak. Als kind was ik ervan overtuigd dat het een echte draak was — zo levensecht kwam het over.
Furth im Wald, een stadje nabij de Tsjechische grens in Duitsland, staat bekend om zijn "Drachenstich", een traditioneel volksspel waarbij een draak wordt gedood. Dit spel, een van de oudste van Duitsland, wordt al eeuwenlang opgevoerd en heeft sinds 2010 een bijzondere draak: een 11 ton zware, mechanische robot genaamd Tradinno, die als de grootste viervoetige robot ter wereld in het Guinness Book of Records staat (Bron Google AI).
Met de magen goed gevuld konden we er weer tegenaan. Nog een kleine anderhalf uur sturen bracht ons bij ons fijne hotel in Želená Lhota — een perfecte afsluiting van een dag vol afwisseling en prachtige kilometers. Vandaag kruisten we meerdere keren de grens tussen Duitsland en Tsjechië, wat steeds weer voor dat typische ‘grensgevoel’ zorgde.
De weergoden waren ons dit keer goed gezind. Op een paar druppels na hielden we het droog — wat een verademing vergeleken met de eerste, kletsnatte dag. Na 304 kilometer en ruim acht uur onderweg te zijn geweest, was het hoog tijd voor een welverdiende douche en een koud biertje. Daarna nog even de GoPro-fragmenten binnenhalen, zodat we morgenochtend weer fris, opgeladen en goed voorbereid op pad kunnen.
Ter informatie:
De titels van de afbeeldingen van de routes en tracklogs hieronder zijn linkjes, je kunt er op klikken en dan kom je op betreffende tracklogs of routes in MyRoute-app!
DAG 3: 27 mei 2025 - [Zelena Lhota - Gmund - 330 km]
Geweldige route met flink wat hoogteverschil
Voor negen uur zaten we alweer op de motor, klaar voor de derde dag van de MRA Iron Curtain Trail 2025 – seizoen 4. De ochtend was fris, maar met blauwe luchten en wat losse wolkenflarden hadden we er zin in. Vandaag zouden we kilometers maken.
Na een half uurtje sturen passeerden we het dorp Prášily in Tsjechië, vlak bij de Duitse grens. Na de Tweede Wereldoorlog werd hier een militair oefenterrein aangelegd (Dobrá Voda), met een streng grensregime. Soldaten van het Tsjechoslowaakse Volksleger bombardeerden omliggende gebouwen – tientallen dorpen, nederzettingen en huizen verdwenen van de kaart. Pas in 1991 werd het oefengebied opgeheven, waarna Prášily uitgroeide tot een levendig en geliefd dorp in het huidige Nationaal Park Šumava.
In Tsjechië zijn maar weinig plekken waar nog aan die periode wordt herinnerd. Ook wij zagen onderweg niets wat daaraan deed denken en reden door. Zo’n dertig minuten later vonden we echter wél een bijzondere plek: Bučina, een dorp met 215 inwoners. Over een smal pad – officieel verboden voor auto’s en motoren – bereikten we het dorp. Waarschijnlijk heeft het plaatselijke hotel ervoor gezorgd dat er, met toeristische motieven, enkele wachttorens, hekwerken en andere resten van het IJzeren Gordijn bewaard zijn gebleven.
Hier word je echt even zo’n veertig jaar terug in de tijd geworpen. Je kunt je goed voorstellen hoe frustrerend het moet zijn geweest om destijds niet vrij te kunnen reizen. Het IJzeren Gordijn was hier een ongeveer twintig meter brede strook met prikkeldraad: sommige draden onder hoogspanning, andere op de grond, en delen zelfs voorzien van mijnen.
In de video onderaan deze pagina kun je zien hoe het er nu uitziet. Wij reden dezelfde weg terug naar de doorgaande route en passeerden nog een verlaten grensovergang met slagboom. Door het heuvelachtige – eigenlijk zelfs bergachtige – landschap, met toppen tot zo’n 1300 meter, vermaakten we ons uitstekend. Langs een riviertje met een vervallen bunkerlinie maakten we nog een korte stop.
De lunch haalden we bij een lokale supermarkt. Een mooie picknickplek vonden we langs het brede riviertje, dat hier meer op een klein meer leek. Serge zorgde voor de koffie en de broodjes; ik nam de eervolle taak op me om alles tot de laatste kruimel op te eten. Taken moeten tenslotte goed verdeeld worden, toch? 😄
Even later passeerden we opnieuw een oude grenspost, maar dit keer zonder te stoppen. En jawel, het zat eraan te komen: een flink stuk onverhard. Gelukkig was het droog, waardoor het – ondanks onze zware motoren met wegbanden – nog goed te doen was, zolang we het maar rustig aan deden.
Niet veel later bereikten we het Iron Curtain Memorial Guglwald in Oostenrijk. Een indrukwekkende plek, met veel informatie en foto’s over mensen die hun leven riskeerden om naar het Westen te vluchten. We hebben inmiddels al veel van dit soort plekken gezien, maar echt wennen doet het nooit. Toch rijden wij, in volle vrijheid, gewoon weer verder.
Een schrijnend voorbeeld van die tijd is het dorpje Cetviny. In 1930 telde het 121 huizen en 552 inwoners. In 1938 werden de Tsjechen verdreven en kwamen Duitsers in hun plaats. Na de Tweede Wereldoorlog werden de rollen omgedraaid: de Duitsers moesten vertrekken, en Tsjechen en Slowaken kwamen terug. En in 1955-56 werden álle bewoners opnieuw verdreven, omdat het dorp te dicht bij de grens lag.
We reden verder, stopten nog even bij het prachtige paleis Zámek Nové Hrady, dronken aan de overkant een kop koffie en zagen even later nog een indrukwekkend kasteel opdoemen. Uiteindelijk kwamen we nét voor zes uur aan bij ons uitstekende hotel in Gmünd. We hadden er vandaag ruim acht uur en vijftig minuten over gedaan – en geen minuut was saai.
Na een verfrissende douche en een goed diner maakten we nog een korte wandeling door het charmante centrum van Gmünd. Morgen wacht dag 4 – op naar het volgende avontuur!
Ter informatie:
De titels van de afbeeldingen van de routes en tracklogs hieronder zijn linkjes, je kunt er op klikken en dan kom je op betreffende tracklogs of routes in MyRoute-app!
DAG 4: 28 mei 2025 - [Gmund - Valtice - 278 km]
278 km genieten langs de grens van Oostenrijk en Tsjechië
De wekker gaat vroeg af, want vandaag staat een bijzonder stuk van de MRA Iron Curtain Trail op het programma. De route is zorgvuldig voorbereid, maar zo dicht langs de grens weet je het nooit zeker: kun je er écht door, of eindigt de weg plots in een hek of een verbodsbord? Juist dat maakt deze trail zo boeiend – je weet nooit precies wat je te wachten staat.
Iets na half negen vertrekken we vanuit het charmante Gmünd in Oostenrijk. Het is droog, al hangt er een grijs wolkendek boven ons – kans op een buitje dus. De eerste kilometers slingeren over prima wegen door het uiterste noorden van Oostenrijk, een regio waar je als motorrijder niet snel komt. Toch blijkt het een verrassend mooi gebied, met wijngaarden, kastelen, rivieren en glooiende heuvels zover je kijkt.
Onze eerste stop is eenvoudig maar perfect: een bankje langs de weg, koffie uit de thermos, een stroopwafel, en natuurlijk een MRA-sticker op een paal – de traditie leeft voort.
Na ruim een uur rijden we door het noordelijkste puntje van Oostenrijk, langs het dorpje Rottal. Even later passeren we een gedenksteen uit de Tweede Wereldoorlog, waarna de route overgaat in een onverhard pad. Rustig aan dus, en ondertussen tellen we alweer de vierde grenspassage tussen Tsjechië en Oostenrijk.
Een anderhalf uur later duikt aan de horizon een indrukwekkende bunkerlinie op – gebouwd rond 1935 en 1936, de zogenoemde Czech Maginot Line. Geïnspireerd op de Franse variant, moest deze linie de Duitsers tegenhouden tot bondgenoten te hulp konden schieten. Een moedige poging, maar vergeefs, zo weten we nu..
Niet veel later rijden we langs Kasteel Zámek Uherčice, een chateau uit 1487 dat in de Tweede Wereldoorlog dienstdeed als vrouwengevangenis en soldatenbarak. Even verderop duikt alweer het volgende historische juweel op: Burg Hardegg, het grootste kasteel van Neder-Oostenrijk. De imposante muren vragen om een fotostop, en die krijgen ze ook. In het dorp Hardegg wandelen we over de brug over de rivier de Thaya – precies op de grens tussen Oostenrijk en Tsjechië.
Een bijzondere halte onderweg is de Šatov-bunker, ooit bezocht door Hitler zelf voor propagandadoeleinden. De bunker was bedoeld om de nazi’s tegen te houden, maar na de oorlog kreeg hij een nieuwe functie: het communistische regime moest erdoor ‘binnen’ blijven. Geschiedenis in lagen – letterlijk en figuurlijk.
Vlak voor de grens met Oostenrijk duikt plots een gigantisch winkel- en entertainmentcentrum op, compleet met draken op het dak. Het is immens groot… en vrijwel leeg. Je vraagt je af hoe het kan blijven bestaan – surrealistisch bijna.
In het plaatsje Laa an der Thaya maken we nog een foto van het middeleeuwse raadhuis, en verderop rijden we langs het fraaie Tsjechische stadje Mikulov. Hier hield Hitler ooit een toespraak vanaf het balkon van het raadhuis, gericht aan de Sudeten-Duitsers – een vreemd idee als je daar nu rustig doorheen rijdt.
Het grensmuseum Železné Opony blijkt gesloten, maar niet veel later bereiken we Valtice, onze eindbestemming van de dag. We vinden een fijn hotel, eten in het stadje en wandelen nog even naar het indrukwekkende barokke paleis Zámek Valtice – volgens velen het mooiste van Tsjechië.
Een gedeelte van wat elke dag opgeladen moet worden...
Na bijna acht uur rijden en 278 kilometer vol geschiedenis, natuur en verrassingen, is het tijd om te ontspannen. Morgen wacht weer een nieuw hoofdstuk van dit avontuur.
👉 Bekijk hieronder de uitgebreide video van deze dag!
Ter informatie:
De titels van de afbeeldingen van de routes en tracklogs hieronder zijn linkjes, je kunt er op klikken en dan kom je op betreffende tracklogs of routes in MyRoute-app!
DAG 5: 29 mei 2025 - [Valtice - Morbisch am See - 255 km]
Een route vol uitdagingen en stoute momenten
De vijfde dag van de MRA Iron Curtain Trail 2025 begint zoals het hoort: met zon, goed humeur en zin in avontuur. Vandaag wacht ons een rit vol verrassingen – kleine weggetjes, onzekere paadjes, drie landsgrenzen en een flinke dosis geschiedenis. Om 08:45 uur draaien we de sleutel om. Het zonnetje straalt, wij stralen nog harder. Na amper vijf minuten begint de eerste uitdaging: een gravelweg vol zand en losse stenen. Met onze zware motoren en straatbanden is dat geen kattenpis – maar de wielen blijven op de grond, al is het kantje boord.
We laten Tsjechië achter ons en rollen Oostenrijk binnen. De wegen zijn hier beter, de koffie geurig, maar lang duurt die rust niet. Over een brug – gelukkig open voor verkeer – steken we door naar Slowakije. Wat een contrast! Waar Oostenrijk keurig en gecultiveerd is, voelt Slowakije ruiger, ongerepter. Smalle wegen slingeren door het landschap, langs oude bunkers waar we natuurlijk even stoppen voor foto’s. En ja, ook vandaag ontbreekt onze traditionele koffie-en-stroopwafelpauze niet.
Rond de middag bereiken we de Freedom Cycling Bridge, aan de rand van Bratislava. Deze voetgangers- en fietsbrug over de rivier de Morava verbindt Slowakije met Schlosshof in Oostenrijk en maakt deel uit van de Iron Curtain Trail. Het verhaal gaat dat men ooit stemde voor de naam “Chuck Norris Bridge”, maar dat vond de overheid iets té stoer. Met de motor mochten we er niet over, dus dan maar lopend – heen én terug, want ja, dat hoort erbij.
We rijden verder terwijl de zon de schaduw van de Koude Oorlog lijkt te verzachten. Niet veel later komen we bij een indrukwekkende plek: The Gateway to Freedom, aan de voet van Devín Castle.
Het kasteel torent 212 meter boven de samenvloeiing van Donau en Morava, ooit een strategische plek waar Romeinen, kooplieden en later soldaten de doorgang bewaakten. Nu is het een ruïne met een uitzicht dat je stil krijgt.
Maar wij zijn hier vooral voor de Poort van de Vrijheid: een wit monument met kogelgaten, ter nagedachtenis aan meer dan 400 mensen die tussen 1945 en 1989 werden gedood bij hun poging te vluchten uit Tsjecho-Slowakije. Daarnaast staat een roestig ijzeren beeld met de woorden van Churchill:
“Van Stettin aan de Oostzee tot Triëst aan de Adriatische Zee is een ijzeren gordijn over het continent neergedaald.”
Indrukwekkend, beladen, maar belangrijk om te zien.
Na een korte stop rijden we via een onverhard pad naar het drielandenpunt Oostenrijk–Hongarije–Slowakije. Geen toerist te bekennen – het rijk is van ons alleen. Tussen de sculpturen die de val van het IJzeren Gordijn symboliseren, voel je de geschiedenis bijna tastbaar.
Verder richting Oostenrijk krijgen we weer gravel onder de banden – we zouden het bijna gaan missen – tot we aankomen bij de Andau-brug, ooit de vluchtroute van tienduizenden Hongaren tijdens de opstand van 1956. Vandaag is het een bescheiden fiets- en loopbrug, maar met een groot verhaal. We kunnen het niet laten en steken, heel braaf-ongehoorzaam, tóch even over met de motor.
Aan de overkant zien we een wachttoren en besluiten (nou ja, Serge besluit 😉) een geitenpad te volgen. Dat hebben we geweten… Eerst gras, dan los grind. Een moment van onoplettendheid en bam! — het voorwiel glijdt weg. Daar lig ik, op mijn rug, naar de hemel te staren. De motor een paar krasjes, ik een deuk in mijn ego en een zere rug. Gelukkig niets wat een stevige dosis diclofenac niet oplost. Geen beelden helaas — camera uit.
We hijsen de motor overeind en rijden door, want er wacht nog een welverdiende cappuccino bij het Esterházy-kastély in Hongarije, een barokpaleis dat niet zou misstaan naast Versailles.
Na ruim 7 uur en 18 minuten sturen, 275 kilometer avontuur, drie landen en een valpartij later, parkeren we de motoren bij ons hotel aan de Neusiedler See. Tijd voor een wandeling, een goed bord eten en een ijskoud biertje.
Dat hebben we dik verdiend. Proost!
👉 Bekijk hieronder de uitgebreide video van deze dag!
Ter informatie:
De titels van de afbeeldingen van de routes en tracklogs hieronder zijn linkjes, je kunt er op klikken en dan kom je op betreffende tracklogs of routes in MyRoute-app!
DAG 6: 30 mei 2025 - [Morbisch am See - Apátistvánfalva - 250 km]
250 km avontuur, regen en een onvergetelijke ontmoeting
We vertrekken om 08:22 uur onder een hemel die eruitziet alsof hij elk moment kan openbarsten. Een zwaar wolkendek, donkergrauw als nat beton. Maar ons humeur? Licht, luchtig en klaar voor een nieuwe dag op de MRA Iron Curtain Trail 2025. Vandaag rijden we door Oostenrijk, Slovenië én Hongarije, met een route vol geschiedenis, verrassingen en misschien wel het meest bijzondere moment van dit seizoen.
Nog geen vijftien minuten later stoppen we bij het Changemonument, dat herinnert aan de Pan-Europese Picknick van 19 augustus 1989. Een vredesdemonstratie waar – voor het eerst in jaren – de grens tussen Oostenrijk en Hongarije even werd opengesteld.
In die drie uur vluchtten ruim 600 DDR-burgers naar het Westen.
Wat een moed, wat een chaos, wat een historische breuklijn.
Hongarije was in de Koude Oorlog al “vrijer” dan Oost-Duitsland. Burgers hadden vanaf 1988 een soort wereldpaspoort en konden redelijk vrij reizen. Het IJzeren Gordijn was verwaarloosd, restauratie zou 20 miljoen euro kosten en… dat vond men simpelweg de investering niet waard. Dus ging de grens maar open.
Binnen drie weken vluchtten vervolgens 25.000 Oost-Duitsers naar het Westen.
Een lawine die niet meer te stoppen was.
Maar het verhaal krijgt ook een tragische bladzijde.
De 36-jarige Kurt-Werner Schulz probeerde op 22 augustus 1989 te vluchten met zijn vrouw en 6-jarige zoon. Ze waren al bijna veilig toen een grenswacht hen opmerkte. Kurt stuurde zijn vrouw en kind vooruit, vocht terug… maar een tweede bewaker schoot hem dood. Hij lag eigenlijk al op Oostenrijkse grond, maar is teruggesleept naar Hongarije – iets wat 20 jaar later door één van de betrokken grenswachten werd bevestigd.
Een hartverscheurend verhaal. Zo dicht bij vrijheid. Zo dichtbij 9 november 1989, de val van de Muur.
Regen, Romeinen en mooie woorden
We rijden verder en komen door het middeleeuwse centrum van Sopron, waar zelfs Romeinse ruïnes te vinden zijn. Het begint licht te regenen, maar het is nog niet storend. We maken een kort uitstapje naar een gedenkplaats met de prachtige woorden:
“Ik was eens een vreemdeling en jij verwelkomde mij.”
Een zin die in dit gebied net iets harder binnenkomt.
Ook Kőszeg rijden we door zonder uitgebreid te stoppen — een prachtig middeleeuws stadje met vestingmuren, kerken en een kasteel — maar in de regen is de motivatie om af te stappen toch net iets kleiner. Serge schiet nog snel een foto van een Romeins aquaduct. Bijzonder, zelfs in miezerregen.
Dan komt misschien wel hét moment van deze hele reis: het IJzeren Gordijn Museum in Felsőcsatár.
Een kleine privécollectie, ergens midden in het niets, opgericht door Sándor Goják — een voormalige grenswachter die hier in de jaren ’60 werkte.
Maar het museum is niet bijzonder vanwege de spullen.
Het is bijzonder vanwege hem.
Sándor ontvangt ons met een warme glimlach en… een glas zelfgemaakte wijn. We krijgen geen standaard verhaal, maar zijn verhaal. In een mengeling van Hongaars, Duits, gebarentaal en pure emotie vertelt hij over zijn tijd als jonge dienstplichtige.
Veel grenswachters waren nog geen 18 jaar.
Ze deden hun plicht, maar deden ze dat níét, dan liepen ze zelf gevaar.
Ze moesten oude mijnen vervangen door nieuwe — levensgevaarlijk. Sommigen van zijn vrienden kwamen om. Zijn ogen glinsteren van trots, maar worden soms donker van herinneringen.
Het is rauw, echt en onvergetelijk.
Wij voelen ons oprecht vereerd dat we deze verhalen uit eerste hand mochten horen.
Kijk vooral ook de video onderaan deze pagina.
We hadden makkelijk nog een fles wijn kunnen leegdrinken, maar de weg roept — en de paden zijn door de regen inmiddels glibberiger dan een gladde aal.
We vervolgen onze route en stoppen bij de Martin Church.
Hier werden in 1945 ruim 120 Hongaarse Joden geëxecuteerd, omdat ze te zwak waren om mee te lopen naar kamp Mauthausen. Een Oostenrijkse ooggetuige rapporteerde later wat er was gebeurd.
Een plek waar je even stil van wordt.
Daarna zien we opnieuw delen van de South-East Wall, inclusief een tank en ondergrondse tunnels. We lopen er kort doorheen — de motoren staan onbeheerd langs de weg — maar het geeft opnieuw een inkijkje in een wereld die we ons nauwelijks kunnen voorstellen.
We rijden verder naar Szentgotthárd, waar een indrukwekkende kerk ons begroet. Groot, statig en misschien iets te veel “wie-heeft-de-grootste”-architectuur — maar mooi, absoluut mooi.
We steken van Hongarije naar Slovenië, en een kleine 40 minuten later alweer terug naar Hongarije.
Niet omdat we zo enthousiast zijn over grenzen, maar omdat we in dit stukje Slovenië geen geschikte overnachtingsplek konden vinden.
Gelukkig lukt dat in Hongarije wél: een fijn hotel in de natuur, een goed bord eten en een ijskoud biertje dat precies smaakt zoals een biertje moet smaken na 7,5 uur rijden.
Het was een dag vol regen, verhalen, geschiedenis, emotie en ontmoeting.
Een dag die je bijblijft.
En een dag die zin geeft in morgen.
👉 Bekijk hieronder de uitgebreide video van deze dag!
Ter informatie:
De titels van de afbeeldingen van de routes en tracklogs hieronder zijn linkjes, je kunt er op klikken en dan kom je op betreffende tracklogs of routes in MyRoute-app!
Je hoeft je geen zorgen te maken dat je verdwaalt of onderweg iets interessants misloopt - aan alles is gedacht! Alle routes zijn gecontroleerd door échte RouteXperts (!) en bevatten gedetailleerde informatie zoals foto's, linkjes en meer, zodat het plannen van jouw reis zo eenvoudig mogelijk is. Klaar voor een unieke reiservaring!
© 2022 - MyRouteApp B.V. - All Rights Reserved - Contact
